Πόσες φορές άραγε δεν έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει “υποθέσεις” για διάφορα θέματα και να σκέφτομαι πως να προλάβω καταστάσεις που δεν έχουν κάν προκύψει, ή ακόμα και να νομίζω πως μπορώ να προβλέψω διαθέσεις και συμπεριφορές και λανθασμένα να τις προσδοκώ από τους άλλους;
Σκέφτομαι ότι πολλές φορές υποθέτω πράγματα, χωρίς να καταλαβαίνω κι ότι το κάνω, κι οδηγούμαι σε αυθαίρετα συμπεράσματα.
Φαντάζομαι συζητήσεις, καταστάσεις, και διαλόγους. Μπαίνω ολοκληρωτικά σε ένα υποθετικό σενάριο, ή για την ακρίβεια πολλαπλά υποθετικά σενάρια, προσπαθώντας να καλύψω όλες τις πιθανότητες σε κάθε περίπτωση που πιθανώς βρεθώ.
Γιατί; Μα φυσικά για να νιώσω την πολυπόθητη ασφάλεια. Η ασφάλεια όμως δεν πηγάζει από τον φανταστικό μου κόσμο και τις προσδοκίες μου αλλά από την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και την αυτοπεποίθηση μου.
Ποιόν βλάπτω κάνοντας υποθέσεις;
Tώρα που το σκέφτομαι αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα, και όχι αυθαίρετα αυτήν την φορά, ότι ο μόνος άνθρωπος ο οποίος υποφέρει από αυτές τις σεναριακού τύπου σκέψεις και τις παρελκόμενες προσδοκίες είμαι εγώ η ίδια· πιστεύω πλέον ότι το μόνο που καταφέρνω με αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι να παγιδεύω τον εαυτό μου σε μία συνθήκη χωρίς ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους και κατ’ επέκταση σε ένα αυτο-τραυματιστικό σπιράλ “χρέωσης” και ματαίωσης!
Σκεπτόμενη τι νομίζω πως θα μου πει ο άλλος σε μία συζήτηση -που την αναπαράγω σαν ταινία στο μυαλό μου- στην ουσία καταργώ την ευθεία επικοινωνία κι ενισχύω τις παρεξηγήσεις. Καταργώ την οντότητα του άλλου ατόμου και παγιδεύομαι σε ένα ατελείωτο παιχνίδι με υποθετικά σενάρια που προκύπτουν από τις δικές μου σκέψεις και μόνο. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε όλοι πει: “μα νόμιζα ότι….”.
Θέλω να “κοιτάξω” λίγο πιο προσεκτικά αυτήν μου την συμπεριφορά και να την αλλάξω.
Πώς μπορώ να αλλάξω αυτήν την συμπεριφορά;
Κάνω τότε απλές ερωτήσεις στον εαυτό μου:
- Τί με οδηγεί σε αυτές τις υποθετικές σκέψεις;
- Πώς τις δημιουργώ; Υπό ποιά συνθήκη;
- Με ποιόν μου συμβαίνει συχνότερα;
- Τελικά μου παρέχει την αίσθηση ασφάλειας που λαχταρώ;
Παρατηρώ τα μοτίβα που εμφανίζονται και αντιλαμβάνομαι πως συνήθως δημιουργώ τέτοιου τύπου σενάρια στο μυαλό μου όταν νιώθω ευάλωτος και αβέβαιος για τον εαυτό μου στην ευθεία επικοινωνία. Όταν φοβάμαι ότι θα συγκρουστώ αν πω ακριβώς αυτό που θέλω ή σκέφτομαι, όταν διεκδικήσω, όταν εκτεθώ. Κι έτσι καταφεύγω ασυνείδητα και αυτόματα σε σενάρια για να “καλύψω” όλες τις πιθανότητες. Πόσο μεγάλη αυταπάτη!
Συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ ποτέ να υπολογίσω όλες τις πιθανότητες μίας αλληλεπίδρασης με τους άλλους ανθρώπους, και φαντάζομαι τι θα γινόταν αν ο καθένας από εμάς απλά φαντάζεται τί θα πει ο άλλος, αντί να του δίνουμε την ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό του και να ακούσουμε ακριβώς αυτό που έχει να πει.
Έτσι, αποφασίζω να σταματήσω να σαμποτάρω εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου, ξεκινώντας άμεσα, από σήμερα κιόλας, την ευθεία επικοινωνία.
Λέω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι, σεβόμενος τα όρια μου και τα όρια του άλλου, διεκδικώ αυτό που χρειάζομαι και επιτρέπω στον διάλογο και την ανταλλαγή σκέψεων και απόψεων να δημιουργήσουν το έδαφος για την ουσιαστική επικοινωνία!
Με τα λόγια κι ακόμα περισσότερο με τις πράξεις μου αλλάζω τρόπο σκέψης και σταματάω να βάζω εμπόδια και τρικλοποδιές στον εαυτό μου!
Με αγάπη,
No Comments