Με αφορμή δημοσίευση φίλης σήμερα μπήκα σε “κριτική” σκέψη.
Τί σημαίνει κρίση;
Είναι άραγε στ’ αλήθεια κάτι τρομακτικό κι επικίνδυνο;
Είναι όντως αρνητική η λέξη και το νόημα της, ή μήπως στην πραγματικότητα είναι μία από αυτές τις μοναδικές ελληνικές λέξεις που έχουν διττό νόημα; Μήπως τελικά εξαρτάται καθαρά από εμένα την ίδια το πως θα την ερμηνεύσω και πώς θα την εφαρμόσω;
Σκέφτομαι λοιπόν σήμερα το νόημα της λέξης “κρίση”, που συνδέεται με το ρήμα κρίνω, άρα στην ουσία για μένα σημαίνει πως καλούμαι να εξετάσω με καθαρό μυαλό τα δεδομένα που έχω μπροστά μου και να αποφασίσω προς ποιά κατεύθυνση να κινηθώ, να αξιολογήσω. Όποτε σκέφτομαι την “κρίση” έχω μία εικόνα στο μυαλό μου: σαν να βρίσκομαι σε ένα κομβικό σημείο κι από εκεί μου ανοίγονται δύο δρόμοι. Κάπως σαν μία διχάλα. Η μία οδός οδηγεί στην παθητική στάση, ίσως και στην τεμπελιά καμιά φορά, στο “δε βαριέσαι τώρα” και τελικά βέβαια στον κίνδυνο και στην πτώση. Η άλλη οδός πάλι ξεδιπλώνεται μπροστά μου σαν ευκαιρία, σαν ένας νέος δρόμος που θα χρειαστώ κουράγιο και κόπο για να τον διασχίσω και που στο τέλος θα με αποζημιώσει οδηγώντας με σε κάτι καλύτερο από αυτό που έχω τώρα.
Και τελικά, αν το σκεφτεί κανείς αυτό δεν είναι η κρίση; Οποιαδήποτε κρίση, είτε οικονομική, είτε προσωπική, είτε επαγγελματική είναι στην ουσία μία ευκαιρία να εξελιχθώ· είναι η ευκαιρία να μπορέσω να δω πρώτα τι δεν δουλεύει καλά και τι δεν με εκφράζει, τι δεν χρειάζομαι πια στην ζωή μου, που δεν περνάω καλά, και που κάνω λάθος διαχείριση κι όλα αυτά να τα αφήσω πίσω μου αν θέλω να προχωρήσω μπροστά!
Είναι η ευκαιρία μου να εξετάσω και να ανακαλύψω τι είναι λειτουργικό για εμένα, τι με εκφράζει και τι μου χρειάζεται. Να κρατήσω ή και να στοχεύσω στο να δημιουργήσω τις συνθήκες που χρειάζομαι και τους ανθρώπους από τους οποίους θέλω να περιβάλλομαι!
Και ναι, βέβαια η διαδικασία αυτή καθαυτή, το ξεκαθάρισμα που χρειάζεται να κάνω είναι τις περισσότερες φορές κοπιαστικό, επώδυνο και ίσως και “βασανιστικό” γιατί νιώθω ανασφαλής να αφήσω πίσω πράγματα και συνήθειες, γιατί αμφιταλαντεύομαι και πισωγυρίζω. Αυτό είναι μέρος της διαδικασίας όμως. Και μόλις το καταλάβω αυτό ξεκαθαρίζουν όλα και μπορώ να πάρω πλέον την ευκαιρία που μου δίνεται.
Πετάω λοιπόν ότι δεν μου κάνει πια και πάω από την άλλη. Και τότε, φτάνοντας πια στην άλλη μεριά, συνειδητοποιώ πως άξιζε τον κόπο· συνειδητοποιώ πως όλα συμβαίνουν για καλό! Έτσι λένε, και έτσι είναι!
No Comments