Μετά τον Φόβο!

Κάθομαι κι αναλογίζομαι περί φόβου και άλλων δαιμονίων.

Θυμάμαι εκείνη την ταινία “Το ακρωτήρι του φόβου” και μπαίνει στην σκέψη μου αυτός ο παραλληλισμός. Το ακρωτήρι, σκέφτομαι, δηλαδή το τελευταίο άκρο, και μετά ή γυρίζω πίσω και συνεχίζω να φοβάμαι τον φόβο, γυρίζω πίσω και τρέμω στην αρνητική προσδοκία του “τί κι αν…”, ή θαραλλέα αποφασίζω να πηδήξω από το ακρωτήρι, να βουτήξω στην θάλασσα και να αναδυθώ μετά από τον φόβο!

Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κι άλλος δρόμος· όταν θέλω ουσιαστικά να ξεπεράσω τον φόβο μου κάνω ακριβώς αυτό: ξεπερνώ, δηλαδή περνάω μέσα από αυτό το σημείο, το ζω, το αισθάνομαι, το αποτυπώνω και μετά συνεχίζω στο επόμενο. Η διαφορά, σκέφτομαι, είναι πως όταν καταφέρω να περάσω μέσα από αυτό το σημείο φτάνω στην άλλη μεριά πιο δυνατή, έχοντας κατακτήσει ακόμα ένα σκαλοπάτι στα προσωπικά μου στοιχήματα, έχοντας καταλάβει τα τι, πως και γιατί, κι εν τέλει – από άλλη οπτική γωνία πλέον – κλείνοντας το μάτι και λέγοντας στον φόβο “σε κατάφερα”!

Συνειδητοποιώ ότι όσες φορές έχω καταφέρει να περάσω στο “μετά τον φόβο” νιώθω ικανοποιημένη, κι ακόμα πιο σημαντικό, νιώθω ελεύθερη. Απελευθερώνομαι από τα δεσμά που εγώ η ίδια έχω φορέσει στον εαυτό μου και που τον περιορίζουν χωρίς ουσιαστικά  να χρειάζεται.

Κρατώ αυτό το “χωρίς να χρειάζεται” στον νου μου ως σημείο αναφοράς· σημείο σύγκρισης μάλλον για να μην μπερδευτώ και μετρήσω λάθος. Να μην μπερδέψω τον περιττό τον φόβο που θέλω να ξεπεράσω με τον άλλον, τον χρήσιμο, εκείνο που υπάρχει για να με προειδοποιεί και να με προστατεύει από τις κακοτοπιές!

Κι έτσι συνεχίζω, να συναντώ και να ξεπερνώ τον φόβο μου όταν δεν μου χρειάζεται πια και με κάθε κύτταρο μου να ζω την κάθε στιγμή.

Συνεχίζω να δύομαι και να αναδύομαι ξανά δυνατότερη κάθε φορά!