Στήνοντας παγίδες!

“Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει” λέει η παροιμία.

Ε, βέβαια σκέφτομαι, και σε κυριολεκτικό και σε μεταφορικό επίπεδο αλήθεια είναι. Μου έρχονται ταυτόχρονα στο μυαλό όλα εκείνα τα ρητά και οι παροιμίες για το πως όλα στην φύση, στην ζωή, και στο σύμπαν κινούνται, ρέουν, αλλάζουν, μετουσιώνονται και εξελίσσονται.

Κι αν κοιτάξω μέσα μου με ειλικρίνεια, ναι το παραδέχομαι, ισχύει και για εμένα αυτό.

Είμαι κι εγώ μέρος αυτής της διαδικασίας της αέναης αλλαγής και μεταμόρφωσης, της εξέλιξης.

Απλά, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει σε παγίδες που μόνος του στήνει· παγιδεύομαι χωρίς να το πολυσκεφτώ, μάλλον από συνήθεια, ή ακόμα κι από φόβο, σε γνώριμες καταστάσεις, σε γνώριμες σχέσεις, και σαν να επιλέγω τελικά να μην μετακινηθώ καθόλου, να παραμείνω ένα σταθερό σημείο στο χάρτη της ζωής μου. Σκέφτομαι πως αυτές οι παγίδες που μου στήνω είναι περίτεχνες και δεν τις πολυκαταλαβαίνω στην αρχή, παρόλα αυτά παραμένουν παγίδες. Χωρίς κι εγώ να συνειδητοποιώ πώς το κάνω, μένω σε συνθήκες που έχουν λήξει, σε καταστάσεις μέσα στις οποίες δεν εξελίσσομαι πια και έχω πάντα μία λογικοφανή εξήγηση για αυτή μου την επιλογή/συμπεριφορά.

Η εξήγηση είναι συνήθως μία δικαιολογία που θα καλύψει τον φόβο και την ανασφάλεια που νιώθω γιατί στην πραγματικότητα αν παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι γνωρίζω την αλήθεια κι ότι αυτά είναι τα πραγματικά μου συναισθήματα τότε θα πρέπει τουλάχιστον να ασχοληθώ με αυτό που μου συμβαίνει, ή ακόμα και να πράξω ενεργητικά για να το αλλάξω. Είμαι όμως έτοιμη για κάτι τέτοιο;

Κι έτσι μένω στάσιμη για αρκετό καιρό.

Νομίζω πως κινούμαι ενώ στην ουσία απλά περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου, ξεγελώ, όχι όμως εμένα κι έρχεται η στιγμή που αναγκάζομαι μόνη μου να δω ότι έχω παγιωθεί, ότι είμαι ακίνητη στο ίδιο σημείο εδώ και καιρό. Συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί κι αρχίζω να ψάχνω πώς θα βγω από τις περίτεχνες παγίδες μου.

Σκέφτομαι πως μία λύση υπάρχει, κι αυτή είναι στο χέρι μου να την εφαρμόσω: να παραδεχτώ την αλήθεια στον εαυτό μου, να κλείσω ό,τι έχει λήξει, να αφήσω ό,τι δεν μου ταιριάζει πια και να πάω παρακάτω, να ζητήσω βοήθεια αν χρειαστεί. Να ακολουθήσω την ροή στην πράξη, να προχωρήσω και να εξελιχθώ μαζί με τα πράγματα.

Ναι, αποφασίζω συνειδητά να βγω από τις παγίδες μου και να επιτρέψω στον εαυτό μου να “μεγαλώσει” και να μην χορταριάσει ποτέ!