Κατηφορίζω στο δρόμο το πρωί κι υποδέχομαι την νέα ημέρα με χαμόγελο. Σκέφτομαι πως αυτό το χαμόγελο διαφέρει από τα άλλα, τα συνηθισμένα μου χαμόγελα: αυτό είναι ένα χαμόγελο ικανοποίησης και πληρότητας.
Νιώθω χαλαρή και ευδιάθετη. Είμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου για το μάθημα που μου έδωσε αυτές τις μέρες. Σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι να μπορώ να κατανοήσω αυτό που μου συμβαίνει και να παίρνω ένα “μάθημα” κάθε φορά από την θετική ή την αρνητική εμπειρία που βιώνω, αξιοποιώντας την ταυτόχρονα.
Το μάθημα μου αυτή την φορά είναι το να εστιάζω και να δίνω σημασία στην πραγματική ανάγκη του εαυτού μου χωρίς να παρασύρομαι από τις εξωτερικές φωνές -αυτές που δεν είναι η δική μου εσωτερική φωνή- τις φωνές που έχω απλά μάθει να φέρνω πρώτες στο νου κι αυτόματα να υπακούω.
Ακούω αντ’ αυτών τον εαυτό μου να μου λέει τι χρειάζεται, και τον τιμώ! Επιλέγω να μην παρασυρθώ από τον στρόβιλο των “πρέπει” που δεν μου ανήκουν και των δεσμεύσεων που εγώ συνειδητά δεν έχω επιλέξει. Μου δίνω την δυνατότητα να με ακούσω και να με ικανοποιήσω, να μου δείξω στην πράξη πόσο σημαντική με θεωρώ και πόση αξία έχω για εμένα!
Επιλέγω να μην δεσμευτώ σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν με εκφράζουν, που δεν μου ταιριάζουν, και δεν είναι η ανάγκη του δικού μου “εδώ και τώρα”.
Το αποτέλεσμα με αποζημιώνει διπλά, γιατί πρώτον αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να μου δείξει τον δρόμο είμαι ικανοποιημένη και βαθιά χαρούμενη, κι δεύτερον όταν επιλεκτικά και συνειδητά δεσμεύομαι εκεί που πραγματικά επιθυμώ τότε είμαι ολοκληρωτικά και αυθεντικά παρούσα, κάνοντας και στους άλλους αντιληπτή την διαφορά!
No Comments