Οι Διαδρομές μας!

Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω πως οι καλύτερες διαδρομές είναι αυτές που κάνεις μόνος σου. Δηλαδή, όχι ακριβώς μόνος σου, αλλά μάλλον αυτές που κάνεις παρέα με τον εαυτό σου!

Τα ωραιότερα μονοπάτια για μένα είναι αυτά που διαβαίνω παρέα με τις σκέψεις μου, σε μια ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα ανακάλυψη του “ποιός είμαι τελικά;”· όχι “τί μου λείπει;”, όχι “τί κάνω;”, αλλά απλά και μόνο “ποιός είμαι;”, “πώς έφτασα εδώ;”, “πού πάω;”.

Θα μπορούσα να πω ότι είναι μία μάλλον στατική διαδρομή αφού στην πραγματικότητα δεν απαιτεί την σωματική κίνηση. Ναι, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, η διαδρομή αυτή είναι στατική στο πλαίσιο του φυσικού μου σώματος.

Είναι η στιγμή που κάθομαι κι ενδοσκοπώ· διερευνώ κι αναζητώ εμένα. Σ’ αυτήν την διαδρομή, ο νούς ξαλαφρωμένος από το βάρος της φυσικής δραστηριότητας ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις μου και μπορώ πλέον να λαμβάνω ξεκάθαρα όλα τα μηνύματα. Όλες οι σκέψεις που έρχονται και ταξιδεύω μαζί τους· όλες εκείνες οι εικόνες που αναπολώ και μέσα τους βρίσκω εμένα. Σ’ αυτές τις δικές μου διαδρομές λοιπόν ανακαλύπτω ξανά και ξανά εμένα. Αφήνω το μυαλό και την ψυχή μου να χαράξουν το μονοπάτι κι αφήνομαι να ταξιδέψω.

Μέσα σε αυτήν την απόλυτη ησυχία, στην έλλειψη φυσικών ερεθισμάτων, μπορώ κι εμβαθύνω, μπορώ να γευτώ μικρά κομμάτια, μικρά δρομάκια αυτογνωσίας. Μικρά λέω, γιατί έρχονται σε μένα μικρά και λίγο λίγο σε μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ, σε ένα αέναο ταξίδι με τον εαυτό μου, σε μια φυσική ροή εξέλιξης και γνωριμίας. Τόσο μικρά κομμάτια και τόσο μεγάλα μαζί!

Κι όταν τελικά βρω κάτι, αγγίξω ένα βοτσαλάκι ας πούμε που δεν ήταν εκεί την προηγούμενη φορά, νιώθω γεμάτη και γαλήνια· νιώθω πως αποκαλύπτονται κρυμμένα κομμάτια που χρειαζόμουν να δω για να πάω παρακάτω. Σαν να σηκώνεται ένα πέπλο, λίγο…

Περιδιαβαίνοντας λοιπόν στα βάθη των σκέψεων μου νιώθω να γίνομαι όλο και περισσότερο ο εαυτός μου· νιώθω τα κομμάτια να παίρνουν την φυσική τους θέση κι όλα να έχουν όλο και πιο κατανοητό νόημα για μένα. Είναι το δικό μου νόημα.

Όπως παλιά, στο σχολείο, που εξηγούσε ο δάσκαλος το πως τελικά φτάνουμε στο “x” κι έλεγα μέσα μου “Αααα, έτσι γίνεται”! Ε, ναι, κάπως  έτσι για μένα κι η διαδικασία της αυτογνωσίας· οι διαδρομές που ανακαλύπτω πως “Αααα, έτσι είναι τελικά!”