Ζωή!

Ζωή· τί είναι αυτή η ζωή τελοσπάντων; Πώς την βιώνω και πώς την αντιλαμβάνομαι; Για πόσο άραγε θα ζω;

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις μου έρχονται διάφορες αναμνήσεις στο μυαλό και θυμάμαι εκφράσεις κι ατάκες που έχω ακούσει, άλλες μου έκαναν κι άλλες τις πέταξα, σχετικά με το νόημα και τον σκοπό της ζωής. Δεν είναι, αναρωτιέμαι, ξεκάθαρος ο σκοπός της ζωής; Υποκειμενικός εν μέρει θα μου πεις, αλλά ταυτόχρονα και έντονα αντικειμενικός. 

Η ζωή είναι για να την ζεις! Πάει και τελείωσε!

Χθες κάνοντας μια συζήτηση με μία φίλη, έτσι λίγο υπαρξιακής φύσεως κι έντονων όντως ζωτικών προβληματισμών, μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος από ένα σίριαλ της τηλεόρασης: “Η ζωή μας μια βόλτα”.
Και ναι, βρε φίλη όπως σου είπα η ζωή για μένα είναι μια βόλτα, την πιάνεις από τα κέρατα και χορεύεις στο τρελό ροντέο της! Μία πάνω και μία κάτω, μία μέσα και μία έξω, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι, συνεχίζεις, γελάς και κλαις, κι είναι όλα αυτά μέρος του “προγράμματος”. Το ξέρεις κι εσύ αυτό, γιατί είσαι στ’ αλήθεια δυνατή.

Δεν ξέρεις όμως ποτέ, ούτε εσύ ούτε κι εγώ, πότε και πώς θα τελειώσει γι’ αυτό σου λέω: απόλαυσε τη βόλτα σου! 

Ευχαριστήσου κάθε στιγμή! Αυτό υπάρχει μόνο! 

Δημιούργησε, ονειρεύσου και γέμισε την ζωή σου αγάπη, δύναμη, χαρά. Ξαπόστασε και ξανατράβα! Γίνε χρήσιμη και πρόσφερε από τον εαυτό σου στους άλλους. Μην αφήσεις τίποτα απωθημένο, τίποτα για αργότερα ή για κάποτε!

Η ζωή είναι στο τώρα! 

Αυτό λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου. Τί έχω δικό μου; τίποτα στην ουσία· μπορώ όμως να είμαι εγώ, ο εαυτός μου, η μία και μοναδική αυτή ύπαρξη, όπως κάθε ένας από εμάς ξεχωριστή. Και μπορώ να δημιουργήσω στιγμές κι αναμνήσεις, να δημιουργήσω έργα, να δημιουργήσω σχέσεις, κι έτσι να αφήσω τα ίχνη μου. Κι έτσι δεν χάνομαι ποτέ, γιατί βέβαια τίποτα δεν χάνεται, όλα κινούνται σε μία αέναη συνεχή ροή· το ίδιο κι η ζωή μου!

Μερικές φορές συναντώ και επικριτές στο δρόμο μου· επικριτές συμπεριφορών κι εκφραστές απόψεων, “ξερόλες” που χρειάζονται να περνάει το δικό τους, και φυσικά έχουν άποψη για το πως πρέπει να ζω εγώ την δική μου ζωή. Και ξέρεις φίλη μου, τους οικτίρω αυτούς τους ανθρώπους γιατί στην ανάγκη τους να έχουν πάντα δίκιο ξεχνούν να ζήσουν! Και περνάει το ροντέο τους από μπροστά τους και δεν το πιάνουν ποτέ το νόημα! Είναι εντάξει αυτό με εμένα, δεν σου κρύβω, γιατί την επιλογή μου την έχω ήδη κάνει και χαμογελώ πλατιά!

Επιλέγω συνειδητά να ΖΩ, να “γεμίζω” στιγμές, να δημιουργώ σχέσεις, να αγαπώ, να μοιράζομαι από εμένα, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αφήνω τα ίχνη μου και να συνεχίσω στον ρυθμό του δικού μου ροντέο!

Εξάλλου, για να το πω και στην γλώσσα της εποχής: YOLO!!!