Θυμάμαι εκείνο το σήριαλ που έπαιζε κάποτε στην Ελληνική τηλεόραση, “Η ζωή που δεν έζησα” και τριγυρνάει σήμερα όλη μέρα στο μυαλό μου η φράση σε σχέση με όσα ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Όλα όσα γράφονται, λέγονται και εικάζονται! Περιορισμός, καραντίνα, μέχρι και φυλακή άκουσα.
Να το πω η Άνοιξη που δεν έζησα;
Όχι πεσσιμιστικά, μην το δεις έτσι. Αισιόδοξη παραμένω πάντα.
Περισσότερο αναφέρομαι σε μία Άνοιξη διαφορετική από όσες μέχρι τώρα έχω μάθει, τις βόλτες, τους καφέδες, τις παραλίες, τα παρεάκια. Η διαφορά αυτή είναι που με ιντριγκάρει· το πριν και το τώρα. Τώρα που καλούμαι να ανακαλύψω από την αρχή τα πράγματα, να τα δω διαφορετικά, να βγω από τα δεδομένα και τις συνήθειες μου, να συμμορφωθώ σε κανόνες απαραίτητους και να αποδείξω έμπρακτα πως αγαπάω τον εαυτό μου και νοιάζομαι για τους άλλους!
Εδώ και 20 μέρες περίπου στο σπίτι, όλοι μαζί, όλοι χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο απασχόλησης, χωρίς εργασία, μπορείς να το πεις και χωρίς σκοπό. Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη στη σειρά χωρίς ευκρινή διαχωρισμό.
Κι όλο αυτό με βάζει σε σκέψεις.
Και μετά σκέφτομαι πόσο -άθελα μας- άπληστοι και παράλογοι γινόμαστε οι άνθρωποι. Πόσο τελικά είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις.
Εμείς δεν είμαστε που λέγαμε συνεχώς πόσο κουρασμένοι είμαστε; Πόσο χρειαζόμαστε ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε τόσα πράγματα που θέλουμε αλλά ποτέ δεν προλαβαίνουμε;
Εμείς οι ίδιοι δεν γκρινιάζαμε συνεχώς για την έλλειψη χρόνου με τα παιδιά μας;
Το γυμναστήριο που δεν προλαβαίναμε να πάμε, η ενδοσκόπηση που δεν προλαβαίναμε να κάνουμε, οι άνθρωποι με τους οποίους δεν προλαβαίναμε να μιλήσουμε ούτε στο τηλέφωνο;
Οι ίδιοι εμείς που τις Κυριακές ζητούσαμε σιωπηλά από μέσα μας -ή κι μεγαλόφωνα- μία αργία Δευτέρας ή μία Κυριακή ακόμα για να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω; Λίγη ξεκούραση;
Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε που δεν προλαβαίναμε να τακτοποιήσουμε, να κάνουμε γενική, να κάνουμε επανάληψη, να δούμε σειρές, να διαβάσουμε βιβλία;
Να μαγειρέψουμε ένα μαμαδίστικο σπιτικό φαγητό και να φάμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι σαν τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων; Να χαλαρώσουμε;
Και να που έτσι ξαφνικά, όλα όσα ζητήσαμε μας δόθηκαν!
Μας δόθηκαν απλόχερα, γενναιόδωρα, και αβίαστα.
Μας χαρίστηκε ο χρόνος.
Ναι, ο χρόνος, που κάποτε αν θυμάστε σε εκείνα τα λευκώματα που γράφαμε στο σχολείο σπαταλούσαμε γραμμές ολόκληρες να μιλήσουμε για το πολύτιμο του χρόνου. Για το δώρο του. Γιατί άλλωστε, τί είμαστε χωρίς τον χρόνο; Πώς επιβεβαιώνεται η ύπαρξη αλλά κι η συνύπαρξη χωρίς τον χρόνο; Ποιός είναι αυτός που δημιουργεί το πεδίο να υπάρξουμε, να νιώσουμε, να συναισθανθούμε. Ο χρόνος!
Το πιο πολύτιμο αγαθό, μαζί με την υγεία και την αγάπη!
Ας αποφασίσουμε λοιπόν συνειδητά να αλλάξουμε οπτική σε όλο αυτό που συμβαίνει. Και μην πιστέψετε ούτε λεπτό πως είμαι αιθεροβάμων· ούτε κάν. Είμαι ρεαλίστρια ως το κόκκαλο, βλέπω ακριβώς πως έχουν οι καταστάσεις, κρίνω με ψυχραιμία και λέω πάντα τα πράγματα με το όνομα τους. Αλλά, αναλόγως από το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτώ κάτι, κι υπάρχουν πάντα τουλάχιστον δύο όψεις, αντιλαμβάνομαι ότι κάθε τι έχει πολλαπλές ερμηνείες.
Επιλέγω λοιπόν ποιά θέλω να κρατήσω, ποιον τρόπο σκέψης συνειδητά οικειοποιούμαι!
Κι επειδή συχνά με ρωτάς θα σου πω: προσωπικά επιλέγω να δεχτώ όλο αυτό που συμβαίνει σε παγκόσμιο βέβαια επίπεδο ως ένα δώρο· ένα δώρο που μου ανοίγει τα μάτια για να δω πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν, ότι είναι εφικτά, κι ότι με ικανοποιούν!
Είναι ένα δώρο που αν αποφασίσω να το δεχτώ τότε ενεργοποιεί ακόμα περισσότερο την αίσθηση ευγνωμοσύνης μου, την δημιουργικότητα, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Είναι ένα δώρο που με βοηθάει να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερη, να ανακαλύπτω τις απεριόριστες δυνατότητες του άπειρου εαυτού μου!
Επιλέγω συνειδητά να μην γκρινιάξω, να μην βαρυγκομήσω, αλλά περισσότερο να κρατήσω θετική στάση ώστε να μεταδώσω θετική ενέργεια. Η θετική ενέργεια κι η δύναμη του νου είναι μεγάλο πλεονέκτημα σε τέτοιες περιπτώσεις!
Αντιλαμβάνομαι ότι μερικές φορές η βοήθεια που προσφέρω δεν έρχεται από το τι κάνω αλλά από το τι δεν κάνω. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες φορές χρειάζεται να με προστατέψω από αυτό που θέλω!
Οι οδηγίες είναι σαφείς κι οφείλω να τις ακολουθώ ευλαβικά! Δεν έχω την απαραίτητη γνώση για να κρίνω επιστημονικά αυτό που συμβαίνει, δεν δύναμαι να το ελέγξω, οπότε αφήνομαι στα χέρια αυτών που γνωρίζουν, αυτών που αναλαμβάνουν την ευθύνη να με καθοδηγήσουν και να με προστατέψουν από τον εαυτό μου κι από τους άλλους. Και τελικά ας αρχίσουμε να μιλάμε για προστασία, υγεία, ασφάλεια.
Κάθε κρίση, πάντα και παντού, είναι μία εν δυνάμει ευκαρία!
Κι εγώ έτσι επιλέγω να δω αυτήν την κρίση που διανύουμε τώρα· ως ευκαιρία που μου δωρίστηκε!
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις γκρίνιες και την μουρμούρα και ας γίνουμε δημιουργικοί κι ευφάνταστοι στο να βρούμε λύσεις· να βρούμε νέους τρόπους ζην και ευ ζην!
Με αγάπη κι ευγνωμοσύνη,
No Comments